Rachunek za ciepło to suma dwóch składników: stałej opłaty zależnej od wielkości mieszkania oraz wielkości zużycia ciepła. Obowiązujące przepisy, wprowadzone przez poprzedni rząd, określają ilość energii potrzebną do minimalnego ogrzania mieszkania.
Ich celem jest wyeliminowanie nieprawidłowości rozliczeń kosztów ogrzewania oraz koniec pasożytnictwa kosztem sąsiadów.
Przeczytaj uważnie regulamin
Po zmianie przepisów, wyłączone kaloryfery wcale nie zwalniają z tzw. kosztów zmiennych. Osoby, które nie ogrzewają mieszkania, również muszą opłacić uśrednioną opłatę za utrzymanie określonej prawem temperatury. Określa ją rozporządzenia ministra infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
W pomieszczeniach "przeznaczonych na stały pobyt ludzi, bez okryć zewnętrznych, niewykonujących w sposób ciągły pracy fizycznej", w pokojach oraz w kuchni temperatura powinna wynosić co najmniej 20 stopni Celsjusza. W łazience – minimum 24 stopnie.
W praktyce, to, jaką najniższą temperaturę faktycznie możemy mieć w mieszkaniu spółdzielnie czy wspólnoty określają same w regulaminach. Podobnie jak kwotę dopłaty lub "mandatu" przy rozliczeniu mediów w przypadku stwierdzenia złodziejstwa energetycznego.
Złodziejstwo energetyczne w sądzie
W 2020 roku Sąd Najwyższy rozpatrywał przypadek mieszkańca Łodzi ogrzewającego z całego trzypokojowego mieszkania jedynie kuchnię, co zostało uznane za naruszenie zasad rozliczania kosztów ogrzewania.
„Powód, świadomie rezygnując z ogrzewania czterech pomieszczeń w mieszkaniu przez zakręcenie grzejników, korzystał z ciepła dostarczanego przez sąsiednie ogrzewane pomieszczenia, i ciepło takie nie jest zwolnione od opłaty” – wskazał w uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy.
Podstawą prawną jest art. 13 ustawy o własności lokali, który mówi, że właściciel mieszkania jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie. Obowiązek ten obejmuje również dbanie o należyte utrzymywanie temperatury w lokalu.